woensdag, september 28, 2005

Het gewijde dagboek van Adrian Plass - Adrian Plass

Ik had zin een niet al te gecompliceerd boekje tussendoor, dus koos ik voor het gewijde dagboek, van Adrian Plass.

Ik had het boek al jaren eerder gekocht en gelezen, en was benieuwd of het nog steeds leuk was. En dat was het.

Plass beschrijft een paar maanden in het leven van een gelovige, lid van een evangelische gemeente, die probeert richting te geven aan zijn geestelijk leven en zijn gezinsleven. Daarbij heeft hij te maken met zijn eigen onhandigheid, de verre van perfecte medegemeenteleden en natuurlijk zijn gezin die de zaken over het algemeen beter door lijkt te hebben dan hijzelf.
Om met het laatste te beginnen: in dit boek heeft Plass een volwassen zoon, Gerald, die midden in de puberteit zit en zijn tijd doorbrengt met het maken van anagrammen. Zijn vrouw Anne heeft een grote dosis wijsheid en veel liefde voor de medemens, en zij gedoogt haar man. In dit gezin probeert Plass invulling te geven aan zijn rol als hoofd voor de gezin, maar daarnaast krijgt hij ook verantwoordelijkheden in de kerk en dat blijkt niet altijd samen te gaan. Zo is er wekelijks kring bij hen thuis en wordt Plass zelfs kringleider. Daarnaast krijgen we beschrijvingen van de diensten en van de contacten met gemeenteleden in het algemeen.

Het boek staat vol krankzinnige situaties: hoe de schrijver door gebed een paperclip wil rechtbuigen, hoe hij evangeliseren uit een boek probeert te leren, hoe hij voorafgaand aan een gebedsdienst controleert of zijn benen nog wel recht zijn, en noem maar op. Verontrustend is dat de man geestelijk instabiel lijkt: elke waarheid uit een boek of een spreker neemt hij over en volgt hij in het extreme na. Enig kritisch vermogen is hem vreemd, hoewel correctie gelukkig ook plaatsvindt (meestal door zijn vrouw). Vreemd is ook de keuze van de gastsprekers in de kerk: er komen nogal wat types langs die onrust veroorzaken. Je zou denken dat de voorganger daar wat scherper op zou letten.

Het knappe van Plass is dat hij zaken weet te beschrijven die we allemaal wel kennen; leuke en minder leuke situaties die zich nu eenmaal in de kerk voordoen. Maar door alle parodie en gebeurtenissen proef je de diepe liefde van Christus voor de gemeente en Plass' visie op wat de kerk zou moeten zijn. Het "volgen van Jezus", met een sterk therapeutische inslag ("er zijn voor de ander"), is voor hem steeds de essentie van het christelijk geloof. Volgens de schrijver kwam zijn schrijven overigens voort uit pijn en niet uit humor.

In de tijd dat ik dit boek kocht (midden jaren '90) heb ik in korte tijd vrij veel van Plass gekocht. Zijn ontspannen manier van schrijven, zijn relativerende toon en zijn liefde voor de gemeente maken hem een prettige schrijver. Bekend is natuurlijk "het bezoek", waarover Plass hier zegt: "Het bezoek' heb ik geschreven om Jezus vast te houden, om me aan Hem vast te klampen. In het verhaal liet ik Hem terugkomen in de kerk anno 1984, om te kijken wat er dan zou gebeuren. Al schrijvend ontdekte ik via de mensen met wie Hij omging, hoe dat zou gaan. Voor mij blijft 'Het bezoek' een van de belangrijkste dingen die ik ooit geschreven heb, omdat het mijn geestelijke redding geweest is, zeg maar." Sommige boeken zijn een vervolg op het dagboek (The horizontal epistles of Andromeda Veal, bijvoorbeeld, over één van de personen in het dagboek en natuurlijk het Tweede gewijde dagboek), andere beschrijven zijn eigen ontwikkeling ("The growing up pains of Adrian Plass"). Ook hier geldt dat lezen in de oorspronkelijke taal eigenlijk de voorkeur heeft, omdat Plass' humor dan beter tot zijn recht komt. Maar hij heeft inmiddels in alle talen fans, bijvoorbeeld in Duitsland.



Kortom, Plass blijft een aanrader. Dit boekje heb je snel uit, maar dan voel je je ook een stuk beter. Nu ik erover nadenk heb ik best veel van hem gelezen, "Spoken" bijvoorbeeld of "Waarom ik Jezus volg". Allemaal dit jaar nog gelezen. Misschien ben ik ook wel een fan...

sneuper

donderdag, september 15, 2005

Het vonnis - Randy Singer

Ik had wel weer eens zin een een gewoon spannend leesboek, en daarom leek mij dit een goede keuze: een legal thriller. Zou Singer een soort Grisham zijn?



Vooropgesteld: op zichzelf raak ik redelijk snel verveeld met dit soort boeken. Je moet er niet teveel achter elkaar lezen, want dan ken je het kunstje wel: ze volgen een vast stramien. Aan de andere kant is een goed geschreven legal thriller een boek wat je kan meeslepen en je een tijdje goede ontspanning geeft.

Het boek van Singer voldoet aan beide kalificaties: het is qua stijl een dertien-in-een-dozijn boek, maar het is uitstekend geschreven en qua inhoud is het een pakkend verhaal. Ik heb dus zeker geen spijt van deze keuze.



Waar gaat het om? Uiteraard om een rechtszaak, aangespannen door de advocaat Brad Carlson. Brad, geen christen, is in contact gekomen met Sarah Reed, de weduwe van de in Saoedi-Arabië vermoorde zendeling Charles Reed. Sarah en Charles waren beiden zendeling maar hun gemeente is ontdekt door de religieuze politie - de Muttawa. Het hoofd van de Muttawa heeft geen probleem met het vermoorden van mensen uit naam van de islam. De overval op Sarah en Charles wordt verpakt als drugsactie: zij zouden drugshandelaren zijn en Charles zou zich tegen zijn arrestatie hebben verzet. In huis wordt cocaïne verstopt.

Sarah raakt bij de Muttawa-overval gewond en ontkomt naar de VS. Daar begint de rechtszaak tegen het hoofd van de Muttawa en het land Saoedi-Arabië om smartegeld en schadevergoeding voor Sarah.

Vervolgens ontrolt zich een intrigerend schouwspel, met een aantal elementen:
- het onervaren team van Brad moet het opnemen tegen een gerennomeerd advocatenkantoor dat alleen maar toppers inzet;
- binnen het team van Brad ontstaan spanningen omdat er dubbelspel wordt gespeeld door één van de leden, waarvan de cruciale uitkomst pas aan het eind ontdekt wordt;
- juryleden blijken beïnvloedbaar en worden omgekocht, er vliegt smeergeld over en weer en er wordt volop afgeluisterd, achtervolgd en bedreigd;
- de rechter heeft een persoonlijk probleem met Brad omdat die in een eerdere rechtszaak - met betrekking tot anti-abortus activisten - de rechter tegen zich in het harnas heeft gejaagd;
- tussendoor speelt uiteraard de discussie over het recht op godsdienstvrijheid in gesloten landen en de wijze waarop de ondergrondse kerk wordt vervolgd in Saoedi-Arabië;
- het verhaal staat vol met slimmigheidjes en weetjes over het Amerikaanse rechtsstelsel, de advocatenpraktijk en de politieke en religieuze spanningen in de VS.

In het boek wordt veel aandacht besteed aan de loop van het proces. Er komen veel details aan de orde over de wijze waarop een civiele zaak in de VS wordt behandeld. Toch boet het boek daardoor niet aan vaart in; juist de manier waarop de details van de rechtsgang worden beïnvloed (bijvoorbeeld in welke volgorde getuigen worden bevraagd, waartegen wel of niet bezwaar wordt aangetekend, op welke momenten de rechter uit de tent wordt gelokt en waarom) blijken van belang voor de uitkomst van de zaak.

Al met al een onderhoudend verhaal en zeker een aanrader voor wie een spannend boek wil lezen. Ik ben nu toch wel benieuwd geworden naar het andere boek van Singer, "Vermoorde onschuld" dat als volgt wordt aangeprezen: "Eigentijdse ethische dilemma's in medisch-juridische thriller".

Op zijn eigen website heeft Singer, zelf jursit en advocaat, overigens een afdeling met "lawyer jokes", waarvan sommige "true story" zijn, zoals deze:

Here’s my all-time favorite. I hope none of you ever get stuck with this public defender as your lawyer! This guy was trying to prove that maybe…just maybe…the victim of the murder case wasn’t really dead when the autopsy started.
Lawyer: Did you check for a pulse?
Coroner: No. That’s ridiculous. I never check for a pulse.
Lawyer: Did you check any vital signs?
Coroner: Of course not.
Lawyer: Then isn’t it just possible that the victim might have been alive when the autopsy started?
Coroner: No, that’s not possible.
Lawyer: If you didn’t check any vital signs, how can you be so sure?
Coroner: Because his brain was on my desk in a jar.
Lawyer (hesitating): Couldn’t he have been alive nonetheless?
Coroner: I guess he could have been alive and practicing law someplace.

I rest my case.

sneuper


Randy Singer - Vermoorde onschuld. Uitgeverij Kok, 2003. ISBN 9043505943.